Polskie tradycje

na Święta Bożego Narodzenia

Wigilia Bożego Narodzenia to czas, kiedy polskie stoły uginają się pod ciężarem dwunastu potraw

Od barszczu czerwonego z uszkami, przez pierogi, aż po makowiec, każda potrawa ma swoją historię i znaczenie.

Po modlitwie i czytaniu Pisma Świętego następuje podzielenie się opłatkiem, który jest symbolem Eucharystii. Dla tych członków rodziny, którzy nie mogą być obecni przy stole pozostawiamy wolne miejsce przy stole wigilijnym – zwyczaj ten upowszechnił się w XIX wieku i miał w naszej Ojczyźnie wymowę patriotyczną – dodatkowe nakrycie symbolicznie zarezerwowane było dla członka rodziny przebywającego na zesłaniu na Syberii.

Wieczerza wigilijna jest niewątpliwie echem starochrześcijańskiej tradycji wspólnego spożywania posiłku, zwanego z grecka agape, będącego symbolem braterstwa i miłości między ludźmi. Gdy w drugiej połowie IV w. Synod w Laodycei zabronił biesiadowania w świątyniach, zwyczaj ten przeniósł się do domów wiernych.

Wigilia (łac. czuwanie) – pierwotnie oznaczała straż nocną i oczekiwanie. W słowniku kościelnym nazywa się tak dzień poprzedzający większe święto. Dawniej w każdą wigilię obowiązywał post. Do stołu wigilijnego siadano, gdy zabłysła pierwsza gwiazda. Miała ona przypominać Gwiazdę Betlejemską prowadzącą pasterzy i magów do Betlejem.

Żłóbek w dzisiejszej postaci zawdzięczamy św. Franciszkowi.
Historia tej tradycji jest jednak znaczenie dłuższa i sięga V-tego wieku.

Aby pokłonić się Bożej Dziecinie w żłóbku, po Wieczerzy Wigilijnej udajemy się w nocy na Pasterkę – czyli Mszę św. o północy 24 grudnia.
Podczas Pasterki oraz wieczerzy wigilijnej śpiewamy kolędy o narodzeniu Pana Jezusa. Każdy z nas ma swoją ulubioną, a jest w czym wybierać polska tradycja zna ich około 500.

Pod choinką – stawianą jako znak narodzin Jezusa Chrystusa – rajskiego drzewka dla ludzkości, umieszczamy podarki dla bliskich.